ويژگي هاي صندل طبي زنانه با توجه به آسيب پذيري پاي انسان، در گذشته هاي بسيار دور انسان ها از قابل دسترس ترين مواد مانند پوست درختان، علف هاي موجود، برگ ها يا پوست حيوانات كه با تسمه به پا فيكس مي شدند، براي محافظت از پاي خود استفاده ميكردند.
ويژگي صندل طبي در مناطق گرمسيري
صندل ها در مناطق گرمسيري از برگ هاي بافته شده نخل، علف يا فيبرهاي گياهان ساخته مي شدند و به انگشتان پا پيچيده ميشدند. در اين مناطق، كفش ها به منظور گرم نگه داشتن و محافظت بهتر از پاها از پوست حيوانات توليد مي شدند.
در مصر، يونان و روم انواع صندل مورد استفاده قرا مي گرفت و در ايران باستان در سال ۷۷۰ قبل از ميلاد، صندل چرمي زنانه استفاده ميشد كه تا حد زيادي شبيه صندل هاي رومي ها بود.
ويژگي صندل طبي
نخستين قدم براي تكامل صندل ها ايجاد پوشش در جلوي آن بود تا پا در برخورد با اشياء صدمه اي نبيند. اما پس از مدتي روميان صندلهاي پيشرفته تري ساختند كه به آن كالسيوس ميگفتند. اين صندل ها در دو طرف خود درز داشت و بندها در جلو گره ميخورد.
كفش رايج قرون وسطا نوعي چارق نرم چسبان بود كه تا قوزك پا مي رسيد. اين كفش ها را با مخمل، زري و چرم مي ساختند. قديمي ترين صندل كشف شده مربوط ميشود به غار راكفورت در ايالت اورگون كشور آمريكا كه قدمت آن را ده هزار سال تخمين مي زنند.در يونان باستان صندل را با استفاده از شاخ و برگ گياهان ميساختند. گاهي براي ضخامت بيشتر صندل از چوب پنبه نيز استفاده ميكردند.
تاريخچه اي بر صندل طبي
برخي معتقدند پنج هزار سال پيش مصري ها چيزي به دور پاهايشان مي پيچيدند كه گرچه نميتوان به آن كفش گفت اما به هر حال پوششي براي محافظت از پاهايشان بوده است.
باستان شناسان يكي دو سال قبل با بررسي تصاوير رايانه اي از كفش هاي موجود در مقبره فرعون جوان مصر، يعني توتان خامون و بازبيني عكس هاي راديولوژي از موميايي وي متوجه شدند كه اين فرعون كفش هايش را براي غلبه بر معلوليت پاهاي خود به پا ميكرد. بنابراين ميتوان با توجه به اين كفش ها به سرنخي از اولين كفش هاي طبي جهان نيز رسيد.
اين باستان شناسان با دقت بر كوتاهتر بودن انگشت دوم پاي راست موميايي عضو خاندان فراعنه و نبود استخوان مياني در پاي او، تأكيد كردند كه پاي چپ وي نيز متمايل به داخل بوده و از همين رو كفش هاي ياد شده حكم صندل طبي بنددار را براي او داشت. البته برخلاف مقبره فراعنه ديگر در مقبره فرعون جوان، دهها جفت كفش ديگر اعم از صندل و بند دار نيز پيدا ش
ويژگي يك صندل طبي
1. پنجه پهن و با ارتفاع
پنجه صندل از مهمترين ويژگي صندل طبي استاندارد است. وقتي عرض يا ارتفاع پنجه صندل كم باشد، بيماري هاي زيادي مانند انگشت چكشي، ميخچه و هالوكس والگوس را ايجاد ميكند.
انگشتان پا بايد در پنجه صندل فضاي كافي داشته باشند تا از هم باز شوند و كمي به بالا و پايين بروند. به جاي استفاده از صندل هاي با نوك تنگ از صندل هاي با پنجه گرد استفاده كنيد.
2. كفي قابل تعويض
سعي كنيد صندلي بخريد كه كفي (Insole) قابل عوض داشته باشد. با اين كار ميتوان با عوض كردن كفي اندازه و حجم صندل را كم و زياد كرد تا وقتي پا ورم كرد بتوان جا براي آن باز كرد و يا كفي ساده را با كفي هاي درماني جايگزين كرد. صندل هاي از كفي هاي مرغوب و داراي فوم مموري تشكيل مي شوند.
3. كف داخلي با شكل مناسب
كف صندل از داخل بايد قوسهايي داشته باشد كه هماهنگ با قوسهاي كف پا باشد. وزن بدن در داخل چنين صندلي به صورت متناسب بر روي تمام سطح كف آن توزيع مي شود و پا در چنين كفي احساس راحتي ميكند. مهم ترين ويژگي صندل طبي قوس كف پا و قوس طولي آن است.
4. پاشنه مناسب
پاشنه صندل از قسمتهاي مهم است. صندل بدون پاشنه و يا با پاشنه بلند هر دو مضر هستند. اندازه پاشنه به طور متعادل بايد حدود 1.1 تا 4 سانتيمتر باشد.
5. كف قوسي شكل صندل
كف بيروني صندل بايد قدري گود باشد تا وسط كفش پايين تر از دو انتهاي آن قرار گيرد. راه رفتن با كفش طبي بسيار راحت بوده و در هنگام راه رفتن، موقع اصابت پاشنه به زمين و موقع بلند شدن پنجه از زمين فشار زيادي به كف پا و مچ پا وارد نمي شود.
6. سطح داخلي يكنواخت
با لمس تمام سطح داخلي صندل هاي بايد متوجه شويم سطوح يكنواخت و قوسهاي نرمي در درون آن وجود دارد. اين چنين صندل هايي در موقع راه رفتن فشار كمتري را وارد ميكنند.
صندل طبي از چه موادي توليد مي شود؟
رويه داخلي و بيروني يك صندل مناسب ترجيحاً بايد از چرم و يا ماده اي توليد شوند كه رطوبت را در خود نگه نميدارد. چرم ميزان زيادي از رطوبت را جذب كرده و هنگامي كه صندل را از پا درميآوريم، آن را به بيرون تراوش ميكند. صندل هاي طبي از جنس چرم اصل و با كيفيت مي باشند.
ويژگي هاي صندل طبي زنانه كفش يا صندل مرطوب ميتواند موجب ابتلاي پا به بيماريهاي قارچي شود. موادي كه تخت صندل از آن توليد ميشود، تعيين كننده ميزان جذب ضربه توسط آن هستند.
يك صندل تخت چرمي تا حدود زيادي ضربه وارده در هر قدم برداشتن را دفع ميكند و يا به عبارت بهتر، آن را جذب نميكند. در حالي كه انواع متفاوت لاستيك قابليت ارتجاعي دارند.
تخت صندل حتي در جذب نيروهايي كه هنگام دويدن يا روي نوك پا راه رفتن به پا وارد ميشوند، نقش دارد. تخت بيروني صندل با سطح زمين تماس مي يابد. جنس اين قسمت مشخص مي كند كه آيا صندل روي سطوح كم اصطكاك تر سر خواهد خورد و خواهد لغزيد يا خير.